«روز نکبت» همزمان با موج تازه جنایات صهیونیست ها

به گزارش حوزه سایر رسانه ها خبرگزاری تقریب، ایرنا در گزارشی نوشت: امسال ، روز نکبت همزمان با موج تازه ای از حملات وحشیانه صهیونیست ها علیه ملت مظلوم فلسطین شده است، حملاتی که تنها در چند روز اخیر به شهادت حدود 120 فلسطینی و صدها نفر دیگر از آنها منجر شده است.

اکنون نزدیک به ۸ دهه از اشغال سرزمین مقدس فلسطین از سوی صهیونیست ها می گذرد و در این مدت اشغالگران صهیونیست با بیرون راندن فلسطینیان از سرزمین آبا و اجدادی شان از هیچ جنایت و وحشیگری برای تصاحب و ادامه اشغالگری خود فرو گذار نبوده اند.

واژه نکبت نزد ملت فلسطین یادآور اشغال و بیرون راندن اجباری آنان توسط صهیونیست ها با حمایت گسترده انگلیس ها، اروپایی ها و آمریکایی ها است، در واقع با این اقدام صفحه ننگینی در تاریخ بشریت ورق خورد، در جایی که صهیونیست ها برای نیل به هدف اشغالگری دست به هزاران جنایت هولناک و وحشتناک زده اند و هنوز هم با وجود گذشت بیش از ۷۰ سال این جنایت ها تکرار می شود، گویی که در سکوت و چراغ سبز غربی ها و نهادهای بین المللی انتظار بر پایان و تکرار آنها از سوی صهیونیست ها بیهوده خواهد بود.

صهیونیست ها در همان ابتدا پس از حمله به ۷۷۴ روستا و شهر در سرزمین های فلسطینی و کشتار ۱۵ هزار غیرنظامی مسلمان و مسیحی نزدیک به ۸۰ درصد از خاک فلسطین را اشغال کردند و بازماندگان این فاجعه انسانی را به کرانه باختری رود اردن، باریکه غزه و کشورهای همسایه مانند سوریه، اردن و لبنان کوچاندند.

آوارگی فلسطینیان پیامد شکل گیری نخستین هسته های صهیونیسم در سال ۱۸۹۷ ، (۱۲۷۶ شمسی) در شهر «بال» سوییس و واگذاری قیمومیت فلسطین به بریتانیا و سپس صدور اعلامیه «بالفور» از سوی وزیر امورخارجه وقت انگلیس در سال ۱۹۱۷ میلادی بود و سرانجام سازمان ملل متحد در سال ۱۹۴۷ با قطعنامه ۱۸۱، فلسطین را به دو بخش صهیونیست نشین و عرب نشین تقسیم کرد و یک سال پس از آن صهیونیست ها که مهر تایید بر اشغالگری خود را نشانه ای از پشتیبانی کامل غرب می دانستند برای تحقق رویای دیرینه خود «از نیل تا فرات» فصل تازه ای از کشتار و خشونت و اشغال را آغاز کردند؛ به گونه ای که فقط نزدیک به ۱۶۰ هزار فلسطینی عرب تبار در بخش های اشغال شده باقی ماندند.

طبق گزارش آژانس کار و امداد آوراگان فلسطینی (آنروا) در سال ۲۰۱۹ شمار آوارگان فلسطینی، ۵ میلیون و ۶۰۰ هزار نفر بود. براساس این گزارش ۲۸ درصد از آوارگان در ۵۸ اردوگاه رسمی وابسته به آژانس آنروا، ده اردوگاه در اردن، ۹ اردوگاه در سوریه و ۱۲ اردوگاه در لبنان و ۱۹ اردوگاه در کرانه باختری از جمله در شهر قدس و ۸ اردوگاه در نوار غزه زندگی می کنند. اما طبق برآوردها بخش بزرگی از جمعیت آوارگان نیز در لیست آنروا ثبت نشده اند چرا که آمار آنروا شامل مردم آواره شده پس از سال ۱۹۴۹ و بخصوص در نتیجه جنگ شش روزه در سال ۱۹۶۷ نیست. در حال حاضر، بیشترین آمار آوارگان جهان مربوط به فلسطینی ها است و پیش بینی می شود تعداد آنان تا پایان سال ۲۰۲۰ به بیش از ۷ میلیون نفر برسد.

آمار سازمان مرکزی فلسطین نشان می دهد که جمعیت شهروندان فلسطینی از روز نکبت در سال ۱۹۴۸ میلادی، ۹ برابر افزایش یافته و اکنون جمعیت آنها ۱۳ میلیون و ۴۰۰ هزار نفر در داخل سرزمین های فلسطینی و خارج از آن است. از میان این آمار تقریبا نیمی از جمعیت فلسطینیان یعنی ۶ میلیون و ۶۴ هزار نفر در داخل سرزمین تاریخی فلسطین در (سرزمین های اشغالی، کرانه باختری، نوار غزه) زندگی می کنند. جمعیت فلسطینیان در سرزمین های اشغالی یک میلیون و ۶۰ هزار نفر است. اشغالگران اسرائیلی در طول نکبت، ۷۷۴ روستا و شهر فلسطینی را اشغال و ۵۳۱ مورد را به طور کامل نابود کرده اند و بقیه نیز به همان شکل سابق تحت کنترل آنها هستند.

اشغالگری، اخراج و ویران کردن روستاها و شهرک های فلسطینی و کشتار سازمان یافته فلسطینی ها و تلاش برای از بین بردن مساله حق فلسطینیان برای بازگشت به سرزمین هایشان از جمله تلاش های صهیونیست ها برای یهودی سازی سرزمین های فلسطینی ها است.

طبق یک گزارش به مناسبت روز نکبت، اشغالگران اسرائیلی در دهه های گذشته ۷۰ جنایت و قتل عام را نظیر کفرقاسم در حق فلسطینیان مرتکب شده اند که در نتیجه آن ۱۵ هزار فلسطینی به شهادت رسیده اند. همچنین طبق آمارها بیش از یکصد هزار فلسطینی از سال ۱۹۴۸ تاکنون در جریان انواع سرکوبگری ها و حملات اسرائیلی ها شهید و یک میلیون فلسطینی از سال ۱۹۶۷ طعم بازداشت به دست نظامیان رژیم صهیونیستی را چشیده اند..

حق بازگشت فلسطینیان

حق بازگشت فلسطینیان (حق العودة) به حق قانونی ساکنان سرزمین فلسطین اشاره دارد که فلسطینیانی که به هر دلیلی از سال ۱۹۴۸ میلادی به بعد، از میهن خود بیرون شده اند، می‌توانند سرزمین و خانه‌ای که پیش از آن در آنجا می‌زیسته‌اند، بازگردند. این حق رسماً در قطعنامه ۱۹۴ شورای امنیت به رسمیت شناخته شده‌است.

این قطعنامه، اصلی ترین متن مورد استناد طرفداران حق بازگشت است. دلیل عمده این اهمیت نیز این است که قطعنامه مزبور صرفا درباره آوارگان فلسطینی بوده و رژیم صهیونیستی مشروط بر پذیرش این قطعنامه و نیز قطعنامه ۱۸۱ سازمان ملل متحد به عضویت این سازمان در آمده است. قطعنامه ۱۹۴ در فاصله سالهای ۱۹۴۸ تا سال ۲۰۰۰، ۱۳۵ بار به تصویب جامعه بین الملل رسیده است.

از سوی دیگر در بعد حقوق بشری سازمان ملل متحد در منشور خود تعریف واضح و مبرهنی درباره حقوق سرزمینی هر انسانی تعریف کرده است به طوری که ماده ۱۳ بند ۲ اعلامیه جهانی حقوق بشر، حق بازگشت را اینگونه تعریف می کند: هر فرد همانطور که حق دارد هر کشوری را از جمله کشور خود ترک کند، حق دارد به آن بازگردد. همچنین ماده۱۲ بند ۴ منشور جهانی ویژه مربوط به حقوق شهروندی و سیاسی عنوان می کند که محروم کردن افراد از ورود به کشورشان با استفاده از زور ممنوع است. رژیم صهیونیستی این منشور را بدون وارد کردن هیچ ملاحظه ای امضا کرده است. همچنین ماده ۲ بند یک این منشور جهانی، مداخله حکومتها در حقوق ذکر شده در آن را به دلیل رنگ پوست، زبان، قومیت، دین و تفکر سیاسی ممنوع قلمداد می کند.

طبق تعریف اداره امور پناهندگان سازمان آزادیبخش فلسطین(ساف)، آواره فلسطینی کسی است که در نوامبر ۱۹۴۷ یا پس از این تاریخ طبق قانون ۲۴ ژوئن ۱۹۲۵ شهروند فلسطین و محل اقامت طبیعی وی در مناطقی از فلسطین بوده است و بعدها در فاصله ۱۵ می ۱۹۴۸(تاسیس رژیم صهیونیستی) تا ۲۰ ژوئن ۱۹۴۹ تحت سیطره این رژیم قرار گرفته و در نتیجه جنگ مجبور به ترک محل زندگی خود شده و به دلیل اقدامات اسرائیل دیگر نمی تواند به مکان اصلی خود بازگردد.

تعریف آواره همچنین به کسی اطلاق می شود که در تاریخ ۲۹ نوامبر ۱۹۴۶ یا پس از این تاریخ در خارج از محل زندگی خود به سر می برد و دیگر بر اثر جنگ یا اقدامات رژیم صهیونیستی نتوانست به مکان زندگی خود بازگردد؛ صرف نظر از اینکه ساکن یکی از روستاهای مرزی کرانه باختری بوده و زمین های خود را از دست داده یا اینکه یکی از افراد قبایل صحرانشین یا شبه صحرا نشین بوده است. این تعریف درباره نسلهای بعد از این افراد و همسران آنها خواه زنده باشند یا مرده صدق می کند.

آژانس آنروا نیز تعریف مشخصی از این حق برای فلسطینیان ارایه داده و آن را برای فلسطینیانی که محل سکونت طبیعی آنها بین اول ژوئن ۱۹۴۶ و ۱۵ می ۱۹۴۸ بوده ، تعیین می کند و این مساله شامل وضعیت آوارگان فلسطینی است که به دلیل جنگ سال ۱۹۴۸، خانه ها و معیشت خود را از دست داده اند و در مورد فرزندان و نوادگان آوراگان فلسطینی نیز صدق می کند.

این آژانس در سال ۱۹۴۹ تاسیس شد، یعنی یک سال پس از جنگ اعراب و اسرائیل که در نتیجه آن حدود ۷۰۰ هزار فلسطینی مجبور به فرار شده، یا به موجب اعلامیه تاسیس رژیم اسرائیل و غصب سرزمین های فلسطینی در می سال ۱۹۴۸ شهروندان فلسطینی از منازل خود اخراج شدند.

آمریکا و حق بازگشت

مسأله حق بازگشت فلسطینی ها همواره یکی از چالش های مذاکرات میان اعراب با اسرائیل برای سازش است و این مساله یکی از مسایلی بوده که اسرائیلی ها با عدم پذیرش آن باعث شده اند تا مذاکرات صلح خاورمیانه در دهه های گذشته با نظارت طرف های بین المللی به نتیجه نرسد.

به عنوان بخشی از هر توافقنامه صلح، فلسطینیان از حق بازگشت به پناهندگان حمایت می کنند، اما اسرائیل آن را رد می کند، و آن را یک تهدید جمعیتی می داند که اکثریت یهودی را تهدید می کند و بنابراین آن را مخالف و تهدیدی بزرگ برای طرح های خود برای تشکیل یک کشور و تحمیل یک کشور فلسطینی دانسته و همواره از آن بیم دارند.

برای حفظ "حق بازگشت" فلسطینی ها، کشورهای عربی از اعطای تابعیت های جایگزین از ملیت های اصلی خود به پناهندگان خودداری کردند که بیشتر آنها در اردن، لبنان، سوریه و مناطق فلسطین در کرانه باختری و نوار غزه توزیع شده است.

در دور جدیدی از این نوع مذاکرات که آمریکا ابتکار عمل آن را به طرح خود موسوم به "معامله قرن" در پیش گرفته نیز مساله بازگشت فلسطینیان از مسایل مورد اختلاف است و فلسطینیان معتقدند که آمریکا میانجی صادقی نبوده و با طرفداری از اقدامات اسرائیلی ها در فکر از بین بردن حق بازگشت و ایجاد وطن جایگزین در کشورهای همسایه برای آنها است.

یکی از اقدامات مشکوک آمریکا در این باره که با مطرح شدن معامله قرن سوظن ها به حسن نیت آمریکا را ثابت کرد، قطع کمک ۳۵۰ میلیون دلاری خود به سازمان بین المللی آنروا به عنوان نمادی از مساله آوارگی فلسطینی ها بود و آمریکا همچنین وضعیت آوارگی را برای ۵۰۰ هزار فلسطینی تایید می کند در حالی که در آمار آنروا، آوارگان ۵ میلیون و ۶۰۰ هزار نفر اعلام شده اند. آنروا اعلام می کند که این تعداد آواره فلسطینی با حقوق مسلم و غیر قابل انکار وجود دارند و با ناکامی جامعه بین المللی در حل و فصل اختلاف های میان فلسطین و اسرائیل نمی توان، آنروا را مسئول ادامه مساله آوارگان دانست.

بخش عمده آوارگان فلسطین در اردن، سوریه، لبنان، عراق، نوار غزه و کرانه باختری بسر می برند یعنی پنج میلیون و ۵۵۵ هزار و ۴۵۱ فلسطینی و در دیگر کشورهای عربی یک میلیون و ۳۳۷ هزار و ۴۰۰ فلسطینی زندگی می‌کنند.

دفتر مرکزی آمار فلسطین اعلام می کند که در آمریکای جنوبی ۸۲۱ هزار و ۸۰۰ فلسطینی، در اروپا ۲۹۴ هزار و ۸۰۰ نفر، در آمریکای شمالی ۲۹۹ هزار فلسطینی، در مالزی، پاکستان و اندونزی پنج هزار و ۱۰۰ نفر و در استرالیا هزار و ۱۰۰ فلسطینی زندگی می‌کنند.

طبق گزارش ها با قطع کمک ها به آنروا، زندگی بیش از نیم میلیون فلسطینی در منطقه تحت محاصره غزه که تحت حمایت این آژانس و سازمان های بین المللی دیگر هستند، به مخاطره افتاده در حالی که نرخ بیکاری ۴۶ در صد بوده و علاوه بر این جمعیت کارکنان آنروا بیش از ۱۳ هزار نفر است. در این منطقه آنروا همچنین ۳۰۰ مدرسه با سالانه ۲۷۰ هزار دانش آموزش تحت پوشش دارد. تعطیلی آژانس آنروا به معنای محرومیت حداقل ۵۳۰ هزار دانش آموز فلسطینی از مدارس سازمان ملل متحد و ۹ میلیون بیمار از خدمات اساسی ۱۵۰ کلینیک پزشکی در غزه، کرانه باختری و کشورهای عربی میزبان آوارگان است.

این ها همه درحالی رخ می دهد که سازمان ها محافل بین المللی به ارایه قطعنامه ها اکتفا کرده و در عمل هیچ گونه اقدامی در برابر اقدامات اسرائیل در دهه های گذشته برای اعمال فشار یا تحریم این رژیم اتخاذ نکرده و برخی سران عرب نیز گام های عملی برای مقابله با این رژیم برنداشته اند و همواره سکوت اختیار کرده اند و حتی در طرح آشتی جویانه معامله قرن روابط خود را با این رژیم عادی کردند.

اکنون و در این روزها مصادف شدن سالگرد روز نکبت، روز اعلام موجودیت نامشروع رژیم جعلی، پوشالی، استعماری و نژادپرست صهیونیستی در سرزمین بزرگ و تاریخی فلسطین با شعله ور شدن آتش خشم ملت مبارز و قهرمان فلسطین علیه اشغالگران صهیونیسم در قدس و غزه تاکیدی برحقانیت تداوم مقاومت مشروع ملت فلسطین علیه باطل بودن اقدام استعمارگران انگلیسی و آمریکایی است.

هفت دهه مقاومت و مبارزه ملت فلسطین و دفاع قهرمانانه امروز آنها از قدس شریف و مسجدالاقصی پیام آشکاری به آمریکا و حامیان صهیونیست ها است که همچنان با حمایت های کور خود علیه ملت اصیل فلسطین اعم از مسلمان، مسیحی و یهودیان به سیاست جنگ افروزی در منطقه دامن می زنند..

متاسفانه سکوت داعیان مدافع حقوق بشر در مقابل حملات ددمنشانه و وحشیانه صهیونیست ها و قتل عام ملت بی دفاع فلسطین به ویژه زنان و کودکان، عامل دیگری بر تداوم تهاجم صهیونیست ها و مشارکت آنها در این جنایات جنگی است.

امروز با اقتدار گروه های مقاومت فلسطینی در عرصه جهادد با اشغالگران و در سایه رشد آگاهی مسلمانان جهان آنچه که قطعی خواهد بود، شکست صهیونیست های جنایتکار در این جنگ مقدس است.

انتهای پیام/