تعزیه در هند، به معنای دیگری هم کاربرد دارد و آن ساخت نمونه‌ای از بارگاه حرم مطهر امام حسین(ع) و استفاده از آن به عنوان نماد عزاداری محرم است. شیعیان در طول مراسم عزاداری آن را به دوش کشیده و در پایان روز عاشورا و یا اربعین به خاک می‌سپارند.
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه سایر رسانه ها خبرگزاری تقریب به نقل از ایکنا، ایام عزاداری محرم در سراسر جهان با سنت‌ها و مراسم خاص خود به یکی از نشانه‌های آئینی دین اسلام و مذهب شیعه تبدیل شده است. این مراسم در میان شیعیان بسته به منطقه‌ای که در آن زندگی می‌کنند ممکن است با مراسمی در منطقه‌ای دیگر تفاوت داشته باشد.
این موضوع باعث شده که تأثیرات فرهنگی و اجتماعی خاص هر منطقه به نوعی در این آیین سوگواری به چشم بخورد و همین امر مراسم محرم را از یک مراسم عزاداری تبدیل به آیینی ملی کرده است.
تعزیه به عنوان یکی از نمادهای عزاداری محرم جایگاه ویژه‌ای در این مراسم دارد. تعزیه به معنای متعارف، نمایشی است که در آن واقعه کربلا به دست افرادی که هر یک نقشی از شخصیت‌های اصلی را بر دوش دارند، نشان داده می‌شود. این نمایش نوعی نمایش مذهبی و سنتی ایرانی ـ شیعی و بیشتر درباره شهادت امام حسین(ع) و مصائب اهل بیت(ع) است.
وب سایت Sahapedia در مطلبی به آئین تعزیه در هند و مراسم پیرامون آن پرداخته و دلایل محبوبیت آن را در این کشور و به خصوص میان شیعیان تحلیل کرده است.
تعزیه از کلمه عربی عزا گرفته شده که به معنای بزرگداشت مردگان است. بنابراین، تعزیه به معنای تسلیت، ادای احترام و احترام به متوفی است. به تعبیری تعزیه نمادی است که پیرامون آن اعمال عزاداری (مراسم عزاداری و نمایش فاجعه کربلا) در محرم انجام می‌شود.
اما این واژه در هند به معنای دیگری هم به کار برده می‌شود و آن به معنای ساخت نمونه‌ای از بارگاه حرم مطهر امام حسین(ع) و استفاده از آن به عنوان نماد عزاداری محرم است. در این آیین نمادین دسته‌های عزاداری در طول مراسم، نمونه‌ای از ضریح یا تابوت حسین‌بن علی(علیهما السلام) را بر دوش کشیده و در پایان روز عاشورا و یا اربعین آن را به خاک می‌سپارند. در هند، تعزیه را می‌توان هر روز بین نخستین روز محرم و روز نهم به خانه آورد و در دهمین روز محرم یعنی عاشورا به خاک سپرد.
از تعزیه به خوبی مراقبت می‌شود و آن را در داخل محلی به نام عزاخانه که فضایی موقتی برای محرم است قرار می‌دهند. عزاخانه معمولاً با گُل و پارچه‌های سیاه و سبز تزئین شده و مردم در آن به سینه‌زنی می‌پردازند. در مورد نقش تعزیه در عزاخانه می‌توان گفت که تعزیه به عزاخانه رسمیت بخشیده و ورود تعزیه به آن نشانه شروع عزاداری است. همه عناصر دیگر عزاخانه ساختارهای دائمی دارند که با تعمیرات و تغییرات گاه به گاه مورد استفاده قرار می‌گیرند.
تمرین عزاداری روزانه، مجالس سخنرانی و نوحه‌خوانی (در مورد شهدای فاجعه کربلا و دیگر اهل بیت پیامبر) حول تعزیه می‌چرخد که توسط زنان و کودکان ارشد محله رهبری می‌شود. در اینجاست که دختران جوان مهارت‌های خود را در خواندن نوحه در مجالس تمرین می‌کنند. در واقع ارتباط کودکان با تعزیه از همان ابتدای کودکی شروع می‌شود.
حرکت دادن تعزیه از بازار به خانه و از خانه به کربلا (محل دفن به میدان نبرد نام‌گذاری شده است) توسط کودکان خردسال انجام می‌شود. در اینجا آنها مقدس بودن این ساختار و مناسک مربوط به آن را می‌آموزند. تعزیه به عنوان سنتی اجتماعی و نیز نمادی از دین‌داری مطرح است و همچنین به عنوان یک کالای اقتصادی ارزش و اهمیت دارد، زیرا ماکتی که به تعزیه تبدیل می‌شود با جزئیات کار شده و توسط سازنده در بازار به فروش می‌رسد.
دلایل زیادی برای شکل گرفتن تعزیه و مراسم پیرامون ان مطرح شده است، اما به نظر می‌رسد که قابل قبول‌ترین دلیل برای تعزیه فاصله زیاد بین هند و کربلا و سختی‌های مربوط به سفر به این شهر در دوران گذشته باشد. زیارت از حرم اصلی امام حسین(ع) از هند برای شیعیان ممکن نبود، بنابراین ایده شکل گرفتن تعزیه ممکن است به همین دلیل بوده باشد.
دلایل فرهنگی و آیینی دیگری نیز برای محبوبیت تعزیه وجود دارد. آیین تعزیه را می‌توان با اکثر جشنواره‌های مرتبط با آئین هندو مقایسه کرد و ساخت آن را می‌توان با ساختن بت‌های دورگا پوجا مقایسه کرد. از سوی دیگر، هنر تعزیه‌سازی تاریخ اسلام را در هند منعکس می‌کند. گنبدها، طاق‌ها و مناره‌ها در تعزیه بسیار واضح هستند.
