طنین آوای "مرحبا یا شهر رمضان" در مساجد اهل سنت استان کرمانشاه
از میان موسیقی‌ها و نوا‌هایی که برای بیدار کردن مردم در سحری های رمضان بکار می‌رفت، آواز "مرحبا و الوداع" از همه مشهورتر است. هر ساله با آغاز ماه مبارک رمضان نوای مرحبا یا شهرالرمضان از گلدسته‌های مساجد اهل سنت به صدا در می‌آید و در ۱۰ روز آخر ماه مبارک رمضان نوای الوداع قبل از اذان عشا از مساجد بلند می‌شود.
اشتراک گذاری :
به گزارش خبرنگار حوزه استان‌های خبرگزاری تقریب، با فرارسیدن ماه مبارک رمضان شنیدن آوای «مرحبا یا شهر رمضان» از گلدسته‌های تمام مساجد اهل سنت استان، نوعی آیین خوش‌آمدگویی و استقبال مردم اهل سنت از فرارسیدن این ماه پر برکت است.
ماه مبارک رمضان از دیرباز از جایگاه بسیار والایی بین مردمان کُرد برخوردار بوده است و هر ساله با فرارسیدن این ماه پرخیر و برکت آیین‌ها و مراسم ویژه‌ای در اورامانات و مساجد اهل سنت سرپل ذهاب برگزار می‌شود.
آداب و رسوم ماه مبارک رمضان در گذشته در استان کرمانشاه زبانزد خاص و عام بود. وقتی ماه رمضان از راه می‌رسید، ندای «مرحبا یا شهرالرمضان» با آهنگ و وزن خاصی در محله‌ها و پشت‌بام خانه‌ها به گوش می‌رسید و همین امر نوعی استقبال و خوش آمدگویی به ماه مبارک رمضان بود.
مردم اهل سنت استان در روزهاى آخر ماه شعبان خود را براى ماه رمضان آماده مى‌کردند و در روز آخر شعبان و شب اول رمضان دسته دسته مردم جمع شده و بدنبال رؤیت هلال ماه رمضان مىرفتند
با رؤیت هلال به دستور مجتهد شهر
نقارهچىها با زدن دهل و سرنا و نواى مخصوص ورود ماه مبارک رمضان را به اطلاع مردم مىرسانند. در این هنگام با شلیک یک گلوله توپ آغاز ماه رمضان اعلام مىشد.
همه از ماه مهمانی خدا با یکرنگی و صداقت و دل پاک پذیرایی می‌کردند و با خانه‌تکانی دل‌ها، کینه‌ها به دوستی و صمیمیت تبدیل می‌شد و یکی از آداب و رسوم مسلمانان برخاستن در هنگام سحر و سحری خوردن و بیدار کردن همسایگان و اجرای چندین موسیقی مخصوص در این ماه مبارک در مناطق مختلف است که به آن موسیقی سحرخوانی می‌گویند.
از میان این موسیقی‌ها و نوا‌ها که برای بیدار کردن مردم در سحری های رمضان بکار می‌رفت، آواز "مرحبا و الوداع" از همه مشهورتر است هر ساله با آغاز ماه مبارک رمضان نوای مرحبا یا شهرالرمضان از گلدسته‌های مساجد اهل سنت به صدا در می‌آید و در ۱۰ روز آخر ماه مبارک رمضان نوای الوداع قبل از اذان عشاء از مساجد بلند می‌شود.
در گذشته مرسوم بود فردی با کوبیدن بر طبلی مخصوص وقت فرارسیدن سحری که در زبان کردی «پارشیو» گفته می‌شود، را هشدار می‌داد و همچنین در برخی مناطق از نقاره چی‌ها و از دهل نیز برای اعلام سحری استفاد می‌کردند و گاهی نیز مرسوم بود، توپی به تپه‌های اطراف شلیک می‌کردند؛ که امروز آهنگ گوشی و ساعت جایگزین این امر شده است.
