ملی‌گرایان هندو برای از بین بردن میراث مسلمانان در هند دست به تخریب، سوزاندن و از بین بردن مدارس و کتابخانه‌ها می‌زنند.
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه بین‌الملل خبرگزاری تقریب، کتابخانه «عزیزیه» در ایالت «بیهار» هند، در جریان یک شورش در ماه مارس به آتش کشیده شد و 4500 کتاب از این کتابخانه در آتش سوخت. وجود صدها صفحه نیمه سوخته، گواهی بر وجوه فرهنگ و تاریخ اسلامی است.
در 31 مارس، گروهی متشکل از هزار نفر مسلح به شمشیر، آجر و بمب‌های بنزینی مدرسه عزیزیه را تخریب کرده و آتش زدند. این اقدام به عنوان یک جشن مذهبی هندو انجام شد که به خشونت انجامید و وسایل نقلیه، خانه‌ها و مغازه‌ها در این شهر کوچک به آتش کشیده شدند و چندین نفر زخمی شدند.
طبق گزارش‌ها، یک گروه افراطی قفل یک مدرسه اسلامی را شکستند و بمب‌های بنزینی به محوطه آن پرتاب کرده و شعارهای «آنها را بکش، بسوزانشان» سر دادند. کتابخانه این مدرسه که آرشیو غنی میراث اسلامی و فرهنگی بود، به کلی تخریب شد.
این کتاب‌ها که شامل دست نوشته‌هایی از مصر و ترکیه، متون عربی کمیاب در مورد علم، فلسفه و منطق، ادبیات اسلامی، پزشکی، الوهیت و 250 حدیث دست‌نویس نادر به خط اردو و فارسی بود، اکنون از بین رفته‌اند.
ژرفا و تنوع موضوعات این کتاب‌ها گواهی بر دامنه وسیع پژوهشی است که توسط متفکران انجام می‌شود. متون غنی خوشنویسی نیز اشاره‌ای به زیبایی شناسی بصری فرهنگ اسلامی بود.
«محمد شهاب‌الدین»، مسئول کتابخانه، گفت: «ما نمی‌توانستیم آنها را دور بیندازیم. 4500 کتاب سوخته را در گودالی به عمق هشت فوت پشت ساختمان کتابخانه دفن کردیم.»
خشونت در روستای «Pinjrawan Panchayat» یک تراژدی دیگر در سیل حوادث اسلام‌ستیزانه است که به طور فزاینده‌ای در هند عادی شده است. اما حمله و سوزاندن کتابخانه 113 ساله عزیزیه شاهدی بر جنگ فرهنگی علیه مسلمانان است که از طریق تحریف و محو میراث اسلامی هند انجام شده است.
کارشناسان می‌گویند که تنها در جریان شورش‌های سال 2002 در گجرات، 230 مکان منحصر به فرد اسلامی تخریب شد. پس از پیروزی در پرونده در سال 2020 برای ساختن معبد هندو در محل مسجد بابری قرن شانزدهمی که در سال 1992 توسط یک گروه ناسیونالیست هندو تخریب شد، گروه‌های ملی‌گرای راست هندو خواستار از بین بردن مکان‌های بیشتری مربوط به مسلمانان هستند.
آنها می‌خواهند «قطب منار» و «تاج محل» را نیز به عنوان مکان‌های هندو معرفی کنند و حتی اسامی آنها را تغییر دهند. همچنین نام شهرها، شهرک‌ها و جاده‌هایی که منعکس‌کننده گذشته اسلامی هند هستند را نیز تغییر دهند. مکان‌های با اهمیت تاریخی و مذهبی، مانند مسجد قرن شانزدهمی «شاهی» در ایالت «اوتار پرادش»، تخریب می‌شوند تا راه را برای پروژه‌های زیربنایی شهری باز کنند.
دکتر «ظفرالاسلام خان»، محقق مشهور و رئیس قبلی کمیسیون اقلیت‌های دهلی، گفت: «آنچه از زمان به قدرت رسیدن نارندرا مودی در سال 2014 در جریان بوده، تلاشی آگاهانه برای پاک کردن ردپای مسلمانان در تاریخ هند است. پس از تحقق حذف مسلمانان از تاریخ و فضاهای فرهنگی هند، حذف فیزیکی و تنزل آنها به شهروندان درجه دو یا حتی غیرشهروندان به راحتی امکان پذیر خواهد بود. این یک پروژه هندوتوا (ملی‌گرایی هندو) با قدمت یک قرن است. اگر این روند ادامه یابد، مسلمانان هند در کشور خود بیگانه خواهند شد.»
در آوریل 2018، شورای روابط فرهنگی هند (ICCR) که یک نهاد دولتی در زمینه تاریخ است، کتابخانه خود را که حاوی منابع ارزشمند تاریخ و فرهنگ اسلامی در هند بود، تعطیل کرد. این نهاد همچنین مجله عربی خود به نام «Thaqafatul Hind» را که پلی بین هند و جهان عرب بود، تعطیل کرد.
«رعنا صفوی»، مورخی که دهها سال را صرف مستندسازی میراث اسلامی در هند کرده، معتقد است که این تخریب‌ها نه تنها برای مسلمانان، بلکه برای کل ملت یک تراژدی است. حمله به مدرسه در بیهار نشان می‌دهد که ملی‌گرایان هندو می‌خواهند ارزش مدارس و نمادهای میراث اسلامی را کاهش داده و نقش تاریخی آنها را در ملت‌سازی نادیده بگیرند.
صفوی گفت: «مدرسه برای آنها یک نهاد مذهبی است و با افزایش اکثریت‌گرایی، یک هدف طبیعی است. این دقیقا به این دلیل بود که به عنوان نمادی از مسلمانان تلقی می‌شد و بنابراین احساسات آنها را جریحه‌دار می‌کرد.»
نویسندگانی مانند «ضیاء اوس سلام» (Ziya Us Salam) و «محمد اسلم پرویز» (Mohammad Aslam Parvaiz) در کتاب «مدرسه‌ها در عصر اسلام‌هراسی» (2020) به طور گسترده درباره نقش مدارس در جریان‌سازی آموزش در هند نوشته‌اند.
صفوی با تامل در مورد حمله به کتابخانه عزیزیه گفت: «کتاب‌هایی که در اینجا مفقود شد نه تنها متون دینی، بلکه رساله‌های ارزشمندی در زمینه ادبیات و فرهنگ بودند. این کتاب‌ها به زبان اردو و فارسی میراث جمعی ما هستند و سوزاندن آنها به معنای از بین بردن خاطرات گذشته است.»
دکتر «ویوک گوپتا» (Vivek Gupta)، مورخ هنر در دانشگاه کمبریج گفت: «من فکر می‌کنم واقعا مهم است که تاکید کنیم میراث اسلامی در جنوب آسیا در خطر است. نه فقط بخشی از آن، بلکه حتی چیزهایی که به اصطلاح «محافظت شده» هستند و طیف کاملی از تاریخ فرهنگی در معرض خطر است.»
وی ادامه داد: «وقتی بناهای تاریخی تخریب می‌شوند، دسترسی به تاریخ‌هایمان را از دست می‌دهیم. مسجد بابری دیگر نیست. این مسجد مکان مهمی بود که محققان دیگر نمی‌توانند آن را مطالعه کنند. وقتی دولت یا حتی مردم میراث مسلمانان را مورد هدف قرار می‌دهند، وقتی آنها آن را پاک می‌کنند، دیگر نمی‌توانیم داستان آن را تعریف کنیم.»
ستون‌ها و دیوارهای سوخته کتابخانه عزیزیه یادآوری خشونت ملی‌گرایان هندو است. طبق گزارش‌ها، هزینه بازسازی آن 365 هزار و 88 دلار برآورد شده است. اما مجموعه کتابخانه، آرشیوی که ممکن بود قرن‌ها پاسخ بسیاری از پرسش‌های محققان را در قفسه‌های خود نگه داشته باشد، برای همیشه از دست رفته است.
