پکن، اسلام را در میان کودکان سرکوب می‌کند/ تاکید بر جدایی آموزش از دین
پس از حذف گنبدها و مناره‌های مساجد در چین برای مقابله با اسلام، اکنون نوبت به سرکوب این دین در میان کودکان رسیده است.
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه بین‌الملل خبرگزاری تقریب، 15 مارس همزمان با سومین روز از ماه مبارک رمضان، مسلمانان شهر یوکسی در چین در شبکه‌های اجتماعی پیامی غیرعادی مبنی بر نظارت بر روزه‌داری دانش‌آموزان مدرسه دریافت کردند.
در این اطلاعیه آمده است: «کمیته حزب، دولت‌ها، آموزش و پرورش و دفاتر ورزشی در تمام سطوح باید درباره مشارکت کودکان در روزه‌داری و سایر فعالیت‌های مذهبی تحقیق کنند. همچنین این سازمان‌ها ملزم هستند که به طور همه جانبه به اصل جدایی آموزش و پرورش از دین پایبند باشند.»
در شهر یوکسی جمعیت قابل توجهی از مسلمان زندگی می‌کنند که با نام «هوئی» شناخته شده‌اند. تعداد از آنها از نوادگان بازرگانان عرب و ایرانی هستند و به زبان «ماندارین» صحبت می‌کنند.
سرکوب اسلام در چین تا کنون بر حذف تابلوهای غذای حلال نوشته شده به زبان عربی و اصلاح «معماری خارجی» مساجد متمرکز بوده است، اقداماتی که به عنوان جلوگیری از گسترش روند به اصطلاح «سعودی‌سازی و عربی‌سازی» در میان هوئی‌ها توجیه شده است.
پس از حذف گنبدها و مناره‌های مساجد، اکنون اطلاعیه دیگری این کمپین را مورد توجه قرار داده است: «جدایی دین و آموزش در میان جوانان مسلمان هوئی».
تکنیک‌هایی که اکنون در میان هوئی‌ها استفاده می‌شود، ابتدا توسط پکن بر روی اویغورها و سایر اقلیت‌های مسلمان ترک ساکن در منطقه شمال غربی سین‌کیانگ انجام شد. امن‌سازی بی‌سابقه منطقه در دهه گذشته منجر به ایجاد یک دولت نظارتی با فناوری پیشرفته شد که عملا همه جنبه‌های رفتار مسلمانان را زیر نظر دارد. پرونده‌های لو رفته نیز نشان می‌دهد که برخی مردم به دلیل روزه گرفتن در ماه رمضان، داشتن حجاب یا تلاوت قرآن در زندان هستند. پکن مدعی است که اقداماتی که «جنگ مردمی علیه ترور» نامیده می‌شود، در مبارزه با تروریسم و ادغام سین‌کیانگ با چین موثر است.
اطلاعیه یوکسی نشان می‌دهد که رفتار چین با «اقلیت مسلمان» خود به‌طور فزاینده‌ای در حال تبدیل شدن به سین‌کیانگ است. گزارش‌ها نشان می‌دهند که به اصطلاح ایستگاه‌های پلیس که در سرتاسر سین‌کیانگ و با صد فوت فاصله از یکدیگر برای نظارت بر رفتار مسلمانان نصب شده‌اند، در حال گسترش به استان‌های همجوار گانسو و چینگهای هستند.
پیشتر در سین کیانگ در ماه رمضان سال 2015، «حادثه هندوانه» رخ داد که در آن استادان دانشگاه پزشکی در میان روز برش‌های هندوانه را به دانشجویان تقسیم کردند و اگر کسی هندوانه را رد می‌کرد، تهدید به رد مدرک تحصیلی می‌شد. این افشاگری فشار دیپلماتیک زیادی بر پکن وارد کرد.
با وجود ادعای پکن مبنی بر حمایت از آزادی عقیده مذهبی مندرج در قانون اساسی، با اسلام با خشونت خاصی برخورد می‌شود، برگزاری مراسم تشییع جنازه مسلمانان در سین کیانگ محدود شد. والدین و فرزندان آنها برای موفقیت در امتحانات ورودی دانشگاه در معابد بودایی و کنفوسیوس به دعا می‌پردازند اما دانش‌آموزان هوئی نمی‌توانند در رشته دین تحصیل کنند. به عنوان مثال، در سال 2016 مهدکودک‌ها در استان گانسو پس از پخش ویدئویی در فضای مجازی از دختر خردسالی که در حال تلاوت قرآن بود، از آموزش اسلام منع شدند. مقامات گفتند که این عمل «اصل جدایی دین و آموزش» را نقض می‌کند.
این تلاش جدیدی برای جدا کردن دین از آموزش با هدف قرار دادن کودکان هوئی است. جوانان در منطقه خودمختار مغولستان داخلی چین نیز از یادگیری زبان و تاریخ خود محروم شده‌اند، کودکان در تبت از خانواده‌های خود جدا شده و به مدارس شبانه‌روزی دور از خانه‌هایشان فرستاده می‌شوند تا زبان ماندارین را یاد بگیرند. کودکان اویغور که به دلیل حبس دسته جمعی والدین خود در سین کیانگ، یتیم شده و به مدارس یا مراکز به اصطلاح رفاهی فرستاده می‌شوند.
در زمان حادثه هندوانه هنوز نظارت مستقیم بر کودکان انجام نشده بود؛ اما سیاست جدایی دین و آموزش در حال انجام بود. به عنوان مثال، اداره آموزش و پرورش استان اجازه نداد تا معلمان و دانش‌آموزان ساعت ناهار در ماه مبارک رمضان را حذف کرده و زودتر کلاس را تعطیل کنند.
کارمندان دولتی که در ادارات محلی کار می‌کردند نیز از داشتن حجاب و پوشیدن روسری منع شدند. معلمان محجبه هوئی مجبور شدند عکس‌های بدون روسری به مدرسه ارائه کنند و عکس‌های فارغ‌التحصیلی دانش‌آموزان قدیمی که محجبه بودند، از دیوار راهروهای مدرسه حذف شدند.
این اقدامات پس از حمله با چاقو در مارس 2014 که در مرکز استان یون‌نان، در کون‌مینگ رخ داد، اعمال شد. دولت ملی مدعی شد که مهاجمان از جدایی طلبان اویغور بودند و آن را یک حادثه تروریستی اعلام کرد.
در سال 2018 دین به یک مسئله ایدئولوژیک تغییر کرد و باعث شد که روابط متقابل بین کادرهای محلی و گروه‌های مذهبی بدتر شود. یکی از معلمان محلی زبان چینی هوئی گفت: «برای دانش‌آموزان عادی بود که درباره زادگاه خود انشا بنویسند و آن را به عنوان مکانی با مسجدی زیبا، اذان آهنگین و وجود ماه مبارک رمضان توصیف کنند؛ اما این توصیفات اکنون بسیار مشکل‌ساز هستند. کلمه «مسجد» به تنهایی بسیار حساس است. در عوض، اکنون از آنها می‌خواهیم که در مورد چگونگی سازماندهی بسیاری از فعالیت‌های جالب توسط دولت، چگونگی بهتر شدن زندگی، و چگونگی گسترده‌تر شدن خیابان‌ها بنویسند. در مجموع مقالات آنها باید اکنون روح میهن پرستی را منتقل کنند.»
بسیاری از هویی‌ها ضمن انتقاد از این روش، گفتند: «بچه‌های ما شهروند چین هستند، ما والدین آنها هستیم، اما اجازه نداریم راه خود را به آنها آموزش دهیم.» امروزه در شهر شادیان نیز کودکان از شرکت در اعتکاف‌ها و فعالیت‌های مذهبی محروم شده‌اند.
