استاندارد سازی هالیوود از اندام زنانه و به تمسخر گرفتن چاقی

خبرگزاری تقریب، حوزه سایر رسانه ها: ریبل ویلسون در تازه ترین فیلم خود «اصلا رمانتیک نیست»، نقش زنی را به تصویر می کشد که گرفتار یک حادثه می شود و وقتی به هوش می آید متوجه می شود که در یک کمدی رمانتیک گرفتار شده است. این فیلم مردان بی نهایت جذابی را نشان می دهد که یکی بعد از دیگری برای این زن ژست های رمانتیک می گیرند.
باید اشاره کنم که ریبل ویلسون نقش «امی چاقه» را در فیلم «بی نظیر» هم بازی کرده است. امی در این فیلم دختری چاقی است – یک کلیشه دم دستی برای فیلم های خنده دار – که نقش اول مناسبی برای ماجراهای رمانتیک نیست.
فیلم سال گذشته امی شومر «احساس زیبایی می کنم» هم به همین ترتیب بود: قهرمان این فیلم نیز زنی است که احساس می کند هیچ جذابیتی ندارد، اما سرش به جایی می خورد و بعد از به هوش آمدن، خود را لبریز از اعتماد به نفسی مثال زدنی می یابد.
هردوی این فیلم ها زنانی را به تصویر می کشند که اصلا با ایده آل هالیوود از زیبایی زنانه که آن را دستمایه اصلی کمدی رمانتیک های خود قرار می دهد، منطبق نیستند. در تمام این قبیل فیلم ها قرار است تماشاگر به «دختر چاق بی ریختی» بخندد که یا خودش باور دارد زن زیبایی است یا اینکه مردان چنین باوری را در مورد او دارند.
من با یک رژیم سختگیرانه از همین کمدی رومانتیک ها و درخانواده ای بزرگ شدم که یک مادر گرفتار چربی هراسی بر آن سلطه داشت و هربار که لقمه ای غذا به دهانمان می گذاشتیم، ما را به باد ملامت می گرفت.
دهه 1990 بود، روزگاری که چربی دشمن شماره 1 اجتماع محسوب می شد. مادرم میان وعده های کم چربی یا بدون چربی را برایمان می خرید، حتی چند باری هم از آن چیپس های دارای چربی دروغین یا اولسترول را برایمان خرید. چیپس های اولتسرول مزه خیلی خوبی داشتند، ولی تا آن موقع من دیگر بین غذاهای آشغال و این احساس گناه که نمی توانم از آنها بخورم و لذت ببرم، یک ارتباط در درون خودم برقرار کرده بودم.
تقریبا از 10 سالگی به این طرف همواره غذا در سراسر زندگی ام برایم مسئله بوده است. درنوجوانی و اوایل 20 سالگی چند بار انوع و اقسام رژیم های سخت را امتحان کردم. دست از خوردن سوخاری برداشتم، خودم را در ماه به یک وعده از ناگت های مرغ کافه تریای دانشکده محدود کردم. سعی کردم از خوردن شکلات دست بردارم اما موفق نشدم. هنوز هم نمی توانم از خوردن بعضی غذاها لذت ببرم، چون خیلی چاق کننده اند.
در سال های 20 زندگی ام مسیر جدیدی را برای زندگی کردن در پیش گرفتم. حالا به جای آنکه نگران چربی باشم، سالم بودن غذا به دغدغه اصلی ام تبدیل شد. به کار نویسندگی در مورد مواد غذایی روی آوردم و برای مدتی یک گیاه خام خوار هم شدم. در مورد تمام جنبه های غذا تحقیق و جستجو کردم و در نهایت به کشاورزی علاقه مند شدم. در حال حاضر مشغول کار روی مدرک دکترایم هستم و در مورد دامپروری و گاوداری تحقیق می کنم.
اما بزرگ تر که شدم متوجه حقیقت دیگری شدم. دریافتم مشغولیت ذهنی تمام مدت من به اینکه فقط سالم ترین غذاها را بخورم، خود رفتاری ناسالم بود. پس به جای تمرکز بر چربی ها و کالری ها، سلامت روانی ام را جدی گرفتم که با بهبود یافتن سلامت روح و روانم، مسئله غذا و اینکه چه باید بخورم و نخورم نیز ساده تر شد. عطش و تمنا به خوردن غذا کنار رفت و کمی اضافه وزن پیدا کردم، اما حالا به خودم می گویم اشکالی ندارد، فقط چیزی را که دوست دارم می خورم حتی اگر گاهی وقت ها برایم خوب نباشد. (هر چند که هنوز هم بر اساس استانداردهای هالیوود چاق به حساب می آیم، ولی خودم فکر می کنم که ظاهرخوبی دارم.)
چیز دیگری که دریافتم این بود که جذابیت افراد به چشم مردم، ارتباط بسیار کمی به وزن یا ظاهر آنها دارد. وقتی یک نفر برای کسی جذاب به نظر می آید، فقط به خاطر چیزی است که در درونشان هست. البته این حرف به این معنی نیست که از نظر من بعضی افراد از نظر فیزیکی جذاب و بعضی ها کمتر جذاب نیستند. البته که اینطور هم هست اما در عشق و روابط متقابل این زیبایی درونی است که برایم اهمیت دارد.
هالیوود و کمدی هایی که با چاقی شوخی می کنند، موجب ایجاد مشکل در خانواده ام نشده اند، ولی الگوهای خود را به خورد آنها داده اند. و با توجه به وسعت صنعت کاهش وزن، محبوبیت کمدی هایی که با چاقی شوخی می کنند و این واقعیت که ما فقط می توانیم یک دختر چاق را اگر سرش به جایی بخورد و در واقعیتی دیگر به هوش بیاید به چشم یک نقش اول رمانتیک کمدی ببینیم، من تنها کسی نبودم که از این فضا متاثر شده بود.
در جهان واقعی، مردم از هر شکل، اندازه و رنگی که باشند در زندگی خودشان نقش اول های رمانتیک هستند. هالیوود به جای به تصویر کشیدن این واقعیت هنوز فکر می کند که قرار دادن یک دختر چاق به عنوان نقش اول یک کمدی رومانتیک، به شکل مفرحی خنده آور است. فیلم هایی از این قبیل نمی توانند موجب گرایش های فرهنگی زیانباری مانند چربی هراسی که من با آن بزرگ شدم شوند، ولی می توانند این گرایش ها را تغذیه کنند. زمان آن است که هالیوود رویکرد مسئولانه تری را در قبال پیام هایی که سعی در انتقال آنها دارد در پیش بگیرد.
نویسنده: جیل ریچاردسون (Jill Richardson) کارشناس مواد غذایی
منبع: yon.ir/36AWS

انتهای پیام.