در ۲۸ ذيحجه سال ۶۳ قمري يزيد بن معاويه، براي سركوبي مردم حجاز، "مسلم بن عقبه" را كه به خونريزي و جنايتكاري معروف بود، با سپاهي عظيم به سوي آنان گسيل داشت.
اشتراک گذاری :
خبرگزاری تقریب (تنا): در ۲۸ ذيحجه سال ۶۳ قمري يزيد بن معاويه، براي سركوبي مردم حجاز، "مسلم بن عقبه" را كه به خونريزي و جنايتكاري معروف بود، با سپاهي عظيم به سوي آنان گسيل داشت و اين سپاه از "عبدالملك بن مروان"، كه از فراريان مدينه بود اطلاعات لازم را به دست آورد و سرانجام به شهر مدينه منوره هجوم آوردند و با انقلابيون و مخالفان بني‌اميه به نبرد پرداختند.
چگونگي قتل عام مردم مدينه در سال ۶۳ هجري پس از شهادت امام حسين(ع) و ياران وفادارش در سرزمين كربلا در سال ۶۱ هجري و اسير شدن بازماندگانشان به دست سپاه يزيد بن معاويه و افشاگري بازماندگان اهل بيت(ع) مانند امام زين‌العابدين(ع)، حضرت زينب كبري(س)، ربابه همسر امام حسين(ع) و ديگر اسيران و هواداران اهل بيت(ع)، جو عمومي مسلمانان نسبت به يزيد بن معاويه و كردار غيراسلامي وي متغير و او در جامعه اسلامي بي‌مقدار و ستمگر نشان داده شد و روز به روز تنفر مردم نسبت به وي و عاملان و مزدورانش زيادتر مي‌گرديد.
يزيد بن معاويه براي كاهش نارضايتي‌هاي مردمي، تعدادي از معاريف و بزرگان حجاز، از جمله "عبدالله بن حنظله" را به دمشق دعوت كرد و از آنان پذيرايي نيكي به عمل آورد و بخشش‌هاي زيادي به آنان نمود، تا از اين راه، آنان را به خود جذب كرده و تنفر عمومي مردم را از حكومت بكاهد.
اما، نتيجه كار يزيد، برعكس شد. زيرا آن‌هايي كه به كاخ يزيد رفته بودند، چيزهايي از يزيد و درباريان او ديدند كه هرگز چنين تصوري پيش از اين درباره وي نداشتند و تازه فهميدند كه امام حسين(ع) به حق برضد يزيد قيام كرد و در اين راه كشته شد. بدين جهت آنان نيز به افشاگري يزيد پرداخته و هر آنچه ديده بودند براي مردم بيان كردند و بخشش‌هاي يزيد و تطميع‌هاي وي تأثيري در اين ماجرا نداشت.
عبدالله بن حنظله، فرزند شهيد نامدار اسلام، حنظله بود. پدرش يك روز پس از عروسي‌اش، در جنگ احد كشته شد و به "حنظله غسيل الملائكه" معروف بود. عبدالله تنها فرزند او بود كه با مراقبت و تربيت مادرش، رشد يافت و از بزرگان و معاريف مدينه منوره گرديد.
وي پس از بازگشت از شام، در جمعي از مردم مدينه خطبه‌اي خواند و چنين گفت: "فوالله ما خرجنا علي يزيد حتّي خفنا أن نرمي بالحجارة من السماء..."؛ "به خدا سوگند ما بر عليه يزيد قيام نكرديم، مگر اينكه مي‌ترسيديم [با سكوت و سازش ما با او] از آسمان، سنگ بر ما ببارد. زيرا او مردي است كه ازدواج با مادران، دختران و خواهران را مباح مي‌كند و در روز روشن شراب مي‌نوشد و به نماز بي‌توجهي مي‌كند." بدين‌گونه چهره واقعي يزيد بن معاويه، خليفه غاصب و ستمگر را براي اهالي مدينه منوره روشن نمود و آنان را به نافرماني و قيام عمومي بر ضد او فرا خواند.
سرانجام اهالي اين شهر مقدس به رهبري عبدالله بن حنظله، بر عامل يزيد در اين شهر يعني عثمان بن محمد بن ابي سفيان فشار آورده و او را به همراه تمامي افراد خاندان ستم پيشه بني اميه و هوادارانشان از شهر اخراج كردند، و شهر را به تصرف خويش در آوردند. در همين هنگام عبدالله بن زبير نيز در مكه معظمه قيام كرد و اين شهر را از دست بني اميه بيرون آورده بود.
يزيد بن معاويه، براي سركوبي مردم حجاز، مسلم بن عقبه را كه به خونريزي و جنايتكاري معروف بود، با سپاهي عظيم به سوي آنان گسيل داشت و اين سپاه از عبدالملك بن مروان، كه از فراريان مدينه بود اطلاعات لازم را به دست آورد و سرانجام در ۲۸ ذي حجه، سال ۶۳ قمري به شهر مدينه منوره هجوم آوردند و با انقلابيون و مخالفان بني اميه به نبرد پرداختند.
انقلابيون مدينه تا توان داشتند به رزم بي‌امان خود ادامه دادند ولي سپاه حجيم و پر تعداد شامي توانشان را بريد و آنان را وادار به شكست سنگين نمود. تعداد زيادي از مردم مدينه كشته و زخمي گرديدند و عده‌اي نيز فرار كرده و به عبدالله بن زبير در مكه معظمه پيوستند. عبدالله بن حنظله و فرزندان وي در اين نبرد نابرابر به شهادت رسيدند.
مسلم بن عقبه سه روز جان، مال و ناموس اهالي مدينه را بر لشكريانش مباح كرد و سپاهيان بي‌نزاكت شامي چنان وحشي‌گري نمودند كه روي تاريخ را سياه كردند و بر هيچ يك از بازماندگان صحابه رسول خدا(ص) و فرزندان و نوادگانش ترحم نكردند و قتل عام بزرگي به راه انداختند.
گويند قريب هزار و هفتصد تن از بزرگان و بزرگ زادگان و حدود ده هزار نفر از ساير مردم مدينه در اين واقعه قتل عام شدند.
لشكريان يزيد بنا به فرمان وي، تنها به بيت معظم حضرت امام زين‌العابدين(ع) و علي بن عبدالله بن عباس متعرض نشدند.
اين واقعه هولناك را رسول خدا(ص) در سفري كه به مكه معظمه مي‌رفت در سرزمين حرّه [در يك مايلي بيرون مدينه] پيش‌گويي كردند و براي آن بسيار متأثر شدند.
