وضعیت علوی‌ها در سوریه و ضرورت حفظ الحشد الشعبی در عراق
یک نویسنده و تحلیلگر عراقی، در اشاره به تحولات سوریه، با ذکر دلایل،داده‌ها و مستنداتی وجود نیروهای الحشد الشعبی برای حفظ امنیت و ثبات عراق و حمایت از عتبات عالیات و به طور کلی مردم این کشور را واجب و ضروری دانست.
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه بین الملل خبرگزاری تقریب،«مانع الزاملی» در یادداشتی با عنوان «وضعیت علوی‌ها در سوریه، ضرورت و وجوب حفظ حشد شعبی در عراق را نشان داد» که در پایگاه تبیین به چاپ رسید، آورده است: علوی‌ها یک مجموعه دینی هستند که اساسا در سرزمین شام زندگی می‌کنند، این طایفه از اسلام شیعی نشأت گرفته است و علی بن ابیطالب(ع) را تقدیس می!کنند، که اولین امام مکتب (شیعه) اثنی عشری است. گمان می‌رود که موسس علوی‌ها، فردی به نام «محمد بن نصیر» در قرن نهم باشد. ابن نصیر از شاگردان امام علی الهادی امام دهم شیعیان و امام حسن عسکری امام یازدهم شیعیان به شمار می‌رود و به همین سبب، علوی‌ها را نصیری‌ها هم می‌نامند.
علوی‌های سوریه بخشی از طایفه علوی‌های عرب به شمار می‌روند که جمعیت آنها حدود سه میلیون نفر برآورد می‌شود. اغلب علوی‌ها در منطقه‌ای به شکل هلال در ساحل شمال شرقی دریای مدیترانه از شمال لبنان تا دشت‌های کیلیکیا در ترکیه زندگی می‌کنند.
علوی‌ها به طور خاص در شمال غربی سوریه به ویژه در شهرهای لاذقیه و طرطوس زندگی می‌کنند، البته شماری از علوی‌ها در دمشق و حومه شهرهای حمص و حماه هم زندگی می‌کنند، ولی اغلب آنها در روستاهای زیادی در منطقه کوهستانی ساحلی ساکن هستند.
طایفه علوی به چهار عشیره اصلی تقسیم می‌شوند که شامل: الخياطين، المتاورة، الحدادين، والكلبيه به این عشیره تعلق دارند. هر یک از این عشایر، شامل چندین گروه هم‌پیمان می‌شوند به طوری که عشیره الخیاطین در مناطق جنوبی مناطق کوهستانی ساحلی و اطراف رود بزرگی زندگی می‌کنند که در امتداد مرزهای لبنان جریان دارد. عشیره المتاوره در شمال و شرق لاذقیه تا مرزهای ترکیه در شمال و منطقه مصیاف در جنوب زندگی می‌کنند در حالی که عشیره الحدادین که بزرگترین و قدرتمندترین عشیره علوی پیش از به قدرت رسیدن خاندان اسد به شمار می‌رفت، در مناطق ساحلی اطراف شهرهای طرطوس، بانیاس، جلبه و لاذقیه زندگی می‌کنند.
عشیره الکبیه هم در اطراف روستای القرداحه زادگاه حافظ اسد(رئیس جمهور اسبق و پدر بشار اسد) و مناطق جبله، الحفله و لاذقیه زندگی ساکن هستند، در سایه این داده‌ها، علوی‌ها به عنوان و محور نظام سوریه و حامیان آن قلمداد می‌شدند و حافظ اسد و پسرش از شخصیت‌های مهمی استفاده کردند به طوری که اغلب فرماندهان ارتش، افسران علوی بودند. نقطه ضعف بزرگ این بود که علوی‌ها، نیروهای مردمی پشتیبان ارتش را همانطور که در اکثر کشورهای جهان وجود دارد، برای دفاع از خانواده و طایفه خود در برابر خطراتی که روزی آنها را احاطه کند، تشکیل ندادند و به محض فروپاشی حکومت بشار اسد، و سیطره نیروهای هیئت تحریرالشام و گروه‌های متحد آن بر ارکان قدرت پس از خیانت ارتش، و با توجه به رویکرد افراطی گروه‌های معارض سوری، برخی از این گروه‌ها، هر کجا علوی‌ها را پیدا می‌کردند به انتقامجویی از آنها پرداختند و بسیاری از جوانان علوی به بهانه این که از نیروهای اسد هستند، توسط این گروه‌ها اعدام شدند.
اینجا بود که علوی‌ها در یک بن‌بست و تنگنای بزرگ و وحشت از آینده‌ای نامعلوم قرار گرفتند که چه بسا آنها و خانواده‌هایشان را هدف قرار خواهد داد، یا در معرض کشتار یا کوچانده شدن یا به حاشیه رفتن قرار می‌گیرند که دلیل اصلی این ضعف، عدم تشکیل نیروهای شبه نظامی آموزش دیده مانند الحشد الشعبی برای چنین روزهای دشواری است. از این تحولات در سوریه نتیجه گیری می‌کنیم که وجود نیروهای الحشد الشعبی در قالب نیروهای امنیتی یا بدون آن، سد پولادین استوار و مستحکم و غیر قابل نفوذی برای دفع مکر و توطئه دشمنان در آینده‌ای است که مستلزم هوشیاری است، بدون این که در نظر بگیریم که تجاوز و حمله دشمنان به عراق بعید یا غیر ممکن است.
بنابراین بر اساس نظریه وجوب دفع ضرر احتمالی، حفظ این نیروها(الحشد الشعبی) هم واجب است، به همین سبب، تمام کسانی که به هجمه علیه الحشد الشعبی می‌پردازند یا برای مخدوش کردن وجهه این نیروها یا تضعیف آنها تلاش می‌کنند، باید بدانند که در توهم و غفلت به سر می‌برند و با سرنوشت هموطنان خود بازی می‌کنند. بر اساس تمام فرضیه‌ها و احتمالات، الحشد الشعبی باید به عنوان یک نیرو و ذخیره تضمینی حفظ شود، برای روزی که ممکن است خطرناک باشد یا روزی که احتمال تجاوزات دشمنان به عراق و امنیت و عتبات عالیات و سرنوشت مردم پیرو اهل بیت(ع) وجود داشته باشد.
