نشست علمی " چالش های هرمنوتیک گادامر برای گفتگوی دینی و فرهنگی " سه شنبه، با حضور پروفسور فرانتس گماینر پرانتزل، مدیر مرکز الهیات بین فرهنگ ها و مطالعات مذاهب دانشگاه سالزبورگ، در دانشگاه ادیان و مذاهب برگزار گردید.
هرمنوتیک به معنای خبر دادن و ترجمه کردن و تعبیر کردن، علم یا نظریه تأویل است. علمی که مسئله فهم متون و چگونگی ادراک و فهم و روند آن را بررسی می کند. این عنوان از قرن هفدهم کاربرد یافته‌است، اما در آغاز قرن نوزدهم بود که با تلاش فکری فردریک شلایرماخر رواج عمومی یافت. یکی از منتقدان سرسخت هرمنوتیک، هانس آلبرت، خردگرای انتقادی آلمانی است.
هانس گئورگ گادامر (۱۹۰۰- ۲۰۰۲) فیلسوف برجسته آلمانی در فلسفه قاره ای (Continental philosophy) و نویسنده اثر مشهور " حقیقت و روش " می باشد. وی از پیشگامان هرمنوتیک فلسفی است. گادامر هرمنوتیک را فلسفی نموده، آن را به کمال رسانده و از نظریه ادبی جدا کرده است.
اما پرفسور فرانتس گماینر پرانتزل یکی از شخصیت های فرهنگی و دانشگاهی به شمار می رود که در مسیر گفتگوی ادیان و به ویژه مسیحیت و اسلام کوشش قابل توجهی را از خود نشان داده است.
وی در پی کشف این مسئله است که چرا پیروان مذاهب از یکدیگر دور شده اند؟ گماینر پرانتزل در پی یافتن و نشان دادن اشتراکات اسلام و مسیحیت می باشد.
وی در دانشگاه ادیان و مذاهب تصریح کرد که برای گفتگو باید هم افق شد و بایستی طرفین گفتگو در پی یافتن رسیدن به این هم افقی باشند.
این استاد اتریشی دانشگاه گفت: دیالوگ زمانی اتفاق می افتد که هر کس افق های خود را به روی دیگران باز کنند. وی افزود: اگر وضعیت غیر از این باشد، اساسا ارتباطی برقرار نمی شود. به اعتقاد وی گفتگو بایستی تا زمانی ادامه یابد که حقیقت ظهور و بروز بیابد.
پرفسور فرانتس گماینر پرانتزل در طول صحبت های خود از هرمنوتیک گفتگو، فهم دو جانبه، درک صحیح اختلافات و ... به کرات یاد کرد.
در این نشست دکتر انصاری پور، رئیس دانشکده شیعه شناسی دانشگاه ادیان و مذاهب، نیز اظهار داشت: اسلام به خاطر ظهور در کنار فرهنگ ها و ادیان مسیحیت و یهودیت خود نیز راهکارهایی را ارائه کرده است. وی با قرائت آیه " و جادلهم بالتی هی احسن " و آیه " تعالوا الی کلمة سواء بیننا و بینکم "افزود: اسلام در مسیر گفتگو تاکید دارد که ابتدا بایستی به بهترین روش بایستی وارد مباحثه شد و در پی آن تصریح می کند که گفتگو را بایستی از اشتراکات آغاز نمود.
در پایان بایستی خاطرنشان کرد که شاید مباحث فوق به شکل مستقیم در مسئله تقریب بین مذاهب اسلامی مدخلیتی نداشته باشد، اما ثمرات حاصل از آن می تواند راهکارهای جالب توجهی را به کسانی که دغدغه تقریب و وحدت اسلامی را در سر دارند، ارائه دهد.
