احزاب سیاسی ترکیه در بیانیه‌ای مشترک نسل‌کشی سربرنیتسا را محکوم کردند
بیانیه مشترکی در محکومیت نسل‌کشی سربرنیتسا در مجمع عمومی مجلس ترکیه با امضای احزاب سیاسی منتشر شد.
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه بین‌الملل خبرگزاری تقریب، بیانیه مشترکی در محکومیت نسل‌کشی سربرنیتسا در مجمع عمومی مجلس ترکیه با امضای احزاب عدالت و توسعه، جمهوری خلق، حرکت ملی، چپ سبز، نیک و سعادت منتشر شد.
در این بیانیه تاکید شده است: «هرگز نسل‌کشی سربرنیتسا را فراموش نخواهیم کرد و اجازه نخواهیم داد که حوادث مشابه آن تکرار شود. یاد و خاطره قربانیان نسل‌کشی سربرنیتسا را همواره گرامی داشته و قویا از تمامیت ارضی، حاکمیت و استقلال بوسنی و هرزگوین حمایت خواهیم کرد.»
-نسل‌کشی چگونه آغاز شد؟
غیرنظامیان بوسنی، پس از اشغال شهر سربرنیتسا توسط صربها به فرماندهی ژنرال راتکو ملادیچ در 11 ژوئیه 1995، درحالی که به نیروهای هلندی وابسته به نیروهای حافظ صلح سازمان ملل پناه آورده بودند، به صربها تحویل داده شدند.
ملادیچ در اظهارات خود در آستانه عید صربها گفته بود که این شهر را به ملت صرب هدیه می‌کنم. در نهایت زمان آن فرا رسید که از ترک‌ها (اصطلاحی که برای مسلمانان آن منطقه استفاده می‌شود) در این سرزمین انتقام بگیریم.
ملادیچ به دلیل کشتار بیش از 8 هزار بوسنیایی مسلمان در سربرنیتسا در 11 ژوئيه 1995 از سوی دادگاه بین‌المللی جرایم جنگی لاهه به حبس ابد محکوم شد.
در این کشتار بیش از 8 هزار و 372 بوسنیایی کشته و بسیاری از زنان و کودکان از خانه‌هایشان آواره شدند.
- مسیر مرگ
در پی سقوط سربرنیتسا بخشی از جمعیت مسلمان شهر به سربازان هلندی که در کارخانه قدیمی باتری‌سازی در مقابل مزار شهدای کنونی واقع شده پناه برده و بخشی دیگر نیز به منطقه تحت کنترل سربازان بوسنیایی که راه جنگلی بود، می‌گریزند.
اما هر دو گروه سرنوشت مشابهی را تجربه می‌کنند. راه جنگلی به دلیل قتل‌عام‌های گسترده‌ای که در آن رخ داده، در میان مردم به نام « مسیر مرگ» شناخته می‌شود، راهی که هزاران نفر اسیر دام سربازان صربستانی شده و جان خود را از دست دادند.
مردمی که به سربازان هلندی پناه برده بودند، شب اول در محل کارخانه قدیمی اسکان می‌یابند اما سربازان صربستانی که برای بازرسی به آنجا می‌روند خودسرانه اقدام به بازداشت برخی از مردان می‌کنند.
روز بعد سربازان صربستانی که بیرون از اردوگاه منتظر بودند، از بین خانواده‌هایی که مشغول سوار شدن به اتوبوس بودند، مردان را جدا کرده و به قتل رساندند، سپس در گورهای دسته جمعی دفن کردند. این در حالی است که زنان و کودکان این قربانیان سال‌‌ها دور از خانه‌های خود در تبعید به سر بردند.
