اسرائیل مستقیماً غیرنظامیان، اسناد تاریخی و میراث فرهنگی را هدف قرار می‌دهد تا از تبدیل شدن فلسطین به کشور جلوگیری کند.
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه بین‌الملل خبرگزاری تقریب، مهمت رکیب اوغلو، کارشناس و تحلیل‌گر ترکیه‌ای در یادداشتی در رابط با نسل‌کشی فرهنگی در غزه نوشت: اسرائیل از زمان تأسیس خود در سال 1948 سرزمین‌های مصر، سوریه و اردن به ویژه فلسطین را اشغال کرده است. اشغالگری اسرائیل که برخلاف قوانین بین‌المللی ادامه دارد و نسل‌کشی‌هایی که به‌ویژه علیه فلسطینی‌ها انجام می‌دهد، به‌صورت چند بعدی صورت می گیرد.
نسل‌کشی تنها از طریق ابزار نظامی صورت نمی‌گیرد، بلکه نقاط مهمی از مقاومت مانند فرهنگ، تاریخ و هنر را مورد هدف قرار می‌دهد. اشغال فرهنگی و تاریخی و نسل کشی که پس از 7 اکتبر آشکارتر شد، نشان می‌دهد که اسرائیل مخالف راه حل دو دولتی است. در واقع، اسرائیل تخریب ارزش‌هایی مانند فرهنگ و تاریخ را که امکان تشکیل فلسطین را فراهم می‌کنند، در اولویت قرار می‌دهد.
نسل‌کشی سیستماتیک
بمباران شدید اسرائیل که از اواخر نوامبر آغاز شد و هر روز ادامه دارد، نه تنها غیرنظامیان بلکه اسناد تاریخی فلسطین را نیز هدف قرار داد. به عنوان مثال، اسرائیل با تخریب آرشیو شهر غزه واقع در مرکز این شهر، قصد داشت تاریخ فلسطین و غزه را از بین ببرد. بنابراین اسرائیل مستقیماً غیرنظامیان، اسناد تاریخی و میراث فرهنگی را هدف قرار می‌دهد تا از تبدیل شدن فلسطین به کشور جلوگیری کند. در حقیقت، اسناد تاریخی و میراث فرهنگی موجود در آرشیو شهر غزه، که فلسطینیان را به هم پیوند می‌دهد و برای تبدیل شدن فلسطین به کشوری مستقل از اهمیت حیاتی برخوردار است، به‌عنوان یک تهدید وجودی برای اسرائیل تلقی می‌شود.
پست‌های دانشگاه Birzeit که در کرانه باختری اشغالی فعالیت می‌کند، نشان می‌دهد که اسرائیل چگونه یک نسل‌کشی فرهنگی و تاریخی را مرتکب شده است. عکس‌های به اشتراک گذاشته شده نشان می‌دهد که اسرائیل به عنوان یک بازیگر اشغالگر قصد دارد، آرشیو مرکزی شهرداری غزه شامل هزاران سند تاریخی یک شهر، تمدن و تاریخ را به طور کامل نابود کند. در حقیقت، اسناد موجود در آرشیو به بیش از 100 سال قبل باز می‌گردد و امکان ارتباط با نسل‌های قبلی را فراهم می‌کند. بنابراین وضعیت مورد بحث گواه مستقیمی بر وجود باستانی فلسطین و مردم آن در منطقه است.
این آرشیو علاوه بر اطلاعاتی که تاریخ غزه و مردم آن را مستند می‌کند، شامل برنامه‌های توسعه شهری و زندگی روستایی شهر غزه است. از این رو حذف این اسناد به استدلال اسرائیل برای ادعای حق بر این سرزمین‌ها نیز کمک می‌کند. به عبارت دیگر، اگر اسرائیل بخواهد دوباره غزه را اشغال کند، به دلیل از بین رفتن اسناد تاریخی و فرهنگی، اثبات زندگی فلسطینی‌ها در این سرزمین‌ها بسیار دشوار می‌شود.
مکان های تاریخی و فرهنگی
در واقع نسل‌کشی فرهنگی و تاریخی اسرائیل پدیده جدیدی نیست. اسرائیل از سال 1948 به طور سیستماتیک اقداماتی را برای از بین بردن اسناد و میراث فرهنگی انجام داده است تا ثابت کند، سرزمین‌های فلسطین به فلسطینی‌ها تعلق ندارد. برای مثال، اسرائیل آرشیو سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف) در بیروت را در جریان تهاجم به لبنان در سال 1982 هدف قرار داد. اسرائیل که بیش از 20 هزار غیرنظامی که 70 درصد آنها را کودکان و زنان تشکیل می‌دادند، پس از 7 اکتبر کشت، اماکن باستان‌شناسی، موزه‌ها، مراکز فرهنگی، ساختمان‌های میراث فرهنگی مانند کلیساها و مساجد غزه را نیز ویران کرد.
بسیاری از ساختمان‌های مهم را می‌توان نام برد که نسل‌کشی فرهنگی اسرائیل در آنها از 7 اکتبر رخ داده است. مسجد بزرگ العمری یا مسجد جامع غزه یکی از مهمترین بناهایی است که توسط اسرائیل ویران شده است. دلیل اصلی هدف قرار دادن قدیمی‌ترین مسجد که مردم غزه آن را مسجدالاقصی کوچک می‌نامند، این است که این سازه آگاهی را نسبت به مقاومت در برابر اشغالگری اسرائیل افزایش می‌دهد.
این تخریب توسط اسرائیل که از 7 اکتبر به 104 مسجد حمله کرده است، به غزه محدود نمی شود. اسرائیل همچنین مساجدی را در نقاط حساس مقاومت مانند جنین هدف قرار داد و با هدف قرار دادن مسجد الانصار در جنین به اماکن مقدس مسیحیان نیز حمله کرد. به عنوان مثال، کلیسای سنت پورفیریوس، یک کلیسای ارتدوکس یونانی که در سال 425 قبل از میلاد ساخته شده و قدیمی‌ترین کلیسای جهان به حساب می‌آید، نیز مورد هدف اسرائیل قرار گرفت. بسیاری از مسیحیان در اینجا کشته شدند. مرکز تاریخی و فرهنگی رشید الشواء نیز در معرض بمباران اسرائیل قرار گرفت. این مرکز که در سال 1985 تأسیس شد و خدمات فرهنگی ارائه می‌کرد، دارای سالن تئاتر و کتابخانه با بالغ بر 20 هزار جلد کتاب نیز بود.
اسرائیل که بناهایی مانند یاسر عرفات و ماوی مرمره را تخریب کرد، هر ایده یا شیء ملموسی را که بتواند فلسطینی‌ها را گرد هم آورد، به عنوان یک تهدید تلقی می‌کند. به همین دلیل، بناهای نظامی ناشناخته که نماد مبارزه مقاومت مردم فلسطین بود، تخریب شد. هدف دیگر از نسل کشی فرهنگی اسرائیل حذف فلسطین از سیستم میراث فرهنگی جهانی است. به همین دلیل، گورستان 2000 ساله رومی در جنوب غزه در سال گذشته بر اثر حملات ویران شد.
علاوه بر این، بندر Anthedon، اولین بندر شناخته شده غزه و یکی از سه منطقه مهم غزه که در فهرست اولیه میراث جهانی سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی سازمان ملل متحد (یونسکو) قرار دارد، نیز در معرض حمله اسرائیل قرار گرفت. موزه رفاه که با صدها اثر تاریخی تلاش می‌کند میراث غزه را به نمایش گذارد، موزه فرهنگی الکراره در خان یونس و بخش‌های قدیمی غزه با خانه‌های 200 ساله در معرض حملات اسرائیل قرار گرفتند.
همچنین بر اساس اطلاعات وزارت فرهنگ تشکیلات خودگردان فلسطین، 9 موسسه انتشاراتی و کتابخانه به دلیل حملات اسرائیل از 7 اکتبر بمباران شده است. حداقل 21 مرکز فرهنگی آسیب دیده و 20 بنای تاریخی ویران شده است. مرکز "هریتیج برای صلح" (Heritage for Peace)، یک سازمان بین‌المللی که برای حفاظت از میراث فرهنگی فعالیت می‌کند، اعلام کرد که بیش از 100 اثر تاریخی در اثر حملات اسرائیل از 7 اکتبر تخریب شده است. گزارش 43 صفحه‌ای که توسط این موسسه منتشر شد، چگونگی تأثیرپذیری بناهای مذهبی، سازه‌های فرهنگی و مکان‌های باستان‌شناسی از حملات اسرائیل را شرح می‌دهد.
دولت فلسطین و هویت فلسطینی
در نتیجه اسرائیل فقط علیه غیرنظامیان در فلسطین نسل کشی نمی‌کند. به نظر می‌رسد تخریب هایی که از سال 1948 به طور سیستماتیک تحت عنوان "دولت" انجام شده در میراث مشترک فلسطین نیز منعکس شده است. به عبارت دیگر، اسرائیل می‌خواهد خاطره مردم محلی فلسطین را که تاریخ و میراث فرهنگی قدیمی‌تر از تأسیس خود دارد، از بین ببرد لذا قصد دارد با ارتکاب نسل‌کشی فرهنگی و تاریخی، کشور فلسطین و هویت فلسطینی را از بین ببرد. اسرائیل با دستکاری واقعیت‌ها، سعی در خاموش کردن مقاومت فلسطین، مشروعیت بخشیدن به اشغالگری و حذف یکی از مؤثرترین ابزار فلسطینی‌ها یعنی مقاومت تاریخی، فرهنگی و هنری دارد.
این نسل‌کشی فرهنگی و تاریخی توسط اسرائیل مربوط به روند مستمر حذف حق زندگی فلسطینیان است. بنابراین، هدف قرار دادن عمدی اماکن میراث فرهنگی غزه توسط اسرائیل را می‌توان بخشی از تلاش مستمر برای سرکوب فرهنگ، هویت فلسطینی و در نهایت حضور آنها در این سرزمین دانست.
بنابراین، می‌توان گفت: فلسطینی‌هایی که آواره شدند و اماکن میراثی و اسناد تاریخی‌شان ویران گردید، مورد نسل کشی فرهنگی و تاریخی اسرائیل قرار گرفتند.
