یکی از فعالان مذهبی فرهنگی اهل سنت در استان سیستان و بلوچستان درباره چگونگی آراستگی و پالایش روح و روان در ماه مبارک رمضان یادداشتی را منتشر کرد.
اشتراک گذاری :
به گزارش خبرنگار حوزه استان های خبرگزاری تقریب، امان‌الله مخدومی از فعالان مذهبی فرهنگی اهل سنت در استان سیستان و بلوچستان درباره چگونگی آراستگی و پالایش روح و روان در ماه مبارک رمضان، در یادداشتی نوشت: صفای قلب‌ها به سیاهی و تیرگی مبدل می‌شود، ابر تاریک گناه و گمراهی، جلا و روشنایی دل‌ها را می‌زداید، امواج گناهان و خطا‌ها به‌سوی نفس و قلب‌های انسان‌ها هجوم می‌آورند.
آنجاست که انسانِ بیچاره در قعر گناهان و لغزش‌ها غوطه می‌زند، در منجلاب گناه و فساد غرق می‌شود، گرفتار بزهکاری و تباهکاری می‌شود، پریشانی روحی و روانی بر او چیره می‌شود. در این هنگام است که ابرهای رحمت الهی بر زمین سایه می‌افکنَد و فرصت توبه و بازگشت را به‌سوی خدای یگانه فراهم می‌آورد تا بندگان غم‌دیده و پریشان‌حال متوجه خدای تعالی شوند و برای جبران کوتاهی‌هایشان اراده‌ای قوی و عزمی راسخ یابند.
آری، یکی از نعمت‌ها و رحمت‌های الله تعالی فرارسیدن ماه مبارک رمضان است.رمضان ماهیست که هنگامهٔ قدومش به روح‌ها و دل‌های ناآرام، آرامیدن و ثبات را به ارمغان می‌آورد. ماهیست که رمیدگان آستانهٔ الهی را با زینت تقوا می‌آراید و بُریدگان درگاهش را به آستان امید و آرزو وصل می‌کند. آرزومندی و پَر‌پَرزدن به‌سوی عبادت و بندگی خدا و زیبنده‌شدن را به آدمی درس می‌دهد.
پروردگار متعال این ماه را به بندگان تقدیم کرده تا گناهکاران به برکت این ماه دست از گناه و فساد بردارند و نیکوسرشتان بر خوبی‌ها و نیکی‌هایشان بیفزایند، بی‌نمازان به نماز روی آورند، بی‌توفیقان صاحب توفیق شوند، بی‌همتان کمر همت برببندند، بی‌احساسان در قبال بینوایان و فقیران احساس همدردی کنند، منحرفان و کج‌رخوتان در راه مستقیم گام بردارند، دروغ‌گویان از دروغ دست بردارند، بخیلان سفرهٔ بخل را برچینند و سفرهٔ سخاوت و مردانگی را پهن کنند، مسلمانان روح و روان خود را آبیاری کنند و از معنویت آن توشۀ آخرت برگیرند.
رمضان در واقع ماه مهمانی خدای یگانه است که همهٔ آفریده‌ها را به ضیافت عشق و عشق‌بازی با معبود دعوت می‌کند. سفره‌ای که به وسعت بخشندگی خداست، پهن می‌شود. اگر آدمی شایسته آن باشد، آنگاه دعوت صاحب‌خانه را لبیک می‌گوید و روزی‌خوار این خوانِ پر نعمت الهی می‌شود و خوشه‌های بخشش و غفران را از سفره‌های رنگینش برمی‌چیند.
ماه رمضان فرا رسید تا شَمیم دل‌انگیزش روح‌وجان را نوازش کند و به آنها فضای جان‌فزا هدیه نماید، مِهر تلاوت قرآنی‌اش هر در و دیوار، مسجد و کاشانه را صفا بخشد، سفرۀ قشنگش زینت بخش هر مسجد و کاشانه شود، قیام و تراویحش گام‌های آدمی را به خداوند نزدیک‌تر سازد، با عطر دل‌انگیز تراویحش وجودمان را معطر کند و با آهنگ دل‌نواز و زیبای قرآنی روح‌مان را نوازش کند و زنگار قلبمان را صیقل دهد.
در ماه رمضان جان‌ها از تمامی تیرگی‌های دنیای گناه و معصیت پالایش می‌یابند و در جوار نعمت‌های رمضانی خدای تعالی با عبادت و مجاهده و ریاضت آرایش می‌شوند، قلب‌ها معنای واقعی «ألا بذکرالله تطمئن القلوب» را می‌چشند، کویر خشکیدهٔ جسم‌وجان را با آب زلال اوراد و اذکار آبیاری می‌کند و تغییر و تحول در نظام سپهر الهی پیکر انسان را لرزان و او را به تجدیدنظر در نظام وجودش وادار می‌کند.
آری، در ماه رمضان دروازه‌های رحمت و مغفرت بی‌کران خداوندی گشوده می‌شوند. تنها منتظر این است که ما گناهکاران دست عجز و درماندگی را به سمت آسمان دراز کنیم و قلبمان را متوجه پروردگارمان سازیم و از یاد او خسته نشویم تا شایستهٔ مهرورزی و عطوفت الهی قرار بگیریم.
غروب ایام رمضان داستان دیگری دارد. در انتظار غروبش چشم‌ها به‌سوی خدای یگانه متوجه می‌شوند و ناخودآگاه یاد مناجات و دعا در دل‌ها ریشه می‌دوانَد و ساقه‌های دست را به درخت زاری و تضرع به دربارش مبدل می‌گرداند تا چشمهٔ جوشان بخشایش پروردگار به جوش آید و آنها را با مغفرت خویش بنوازد و با رحمت و نعمت مالامال گرداند. عاقبت نارنج و ترنج روح‌های خسته و جان‌های بُریده از گناه را به‌هم زنَد و وسعت بال فرشته‌‌ها را بر سر بندگان گناهکار بکشاند.
قیام و تراویحش طعمی دیگر دارد. آدمی را با بال پرتوان استقامت و اطاعت در آسمان ملکوتی قرآن به پرواز درمی‌آورَد، صدای دلنشین و آهنگین تلاوت و ختم کلام الهی در این شب‌ها عارفان را از تنگنای جسم و قالب فرامی‌برد و به محبوب و معشوق حقیقی آشنا می‌سازد؛ از این‌رو نباید لحظه‌های طلایی عمرمان در التهابی ناتمام پایان یابد و سنگینی گناه همچنان بر دوشمان باشد و زانوی حسرت در بغل بگیریم و مات و مبهوت فرصتی که خدای متعال در اختیار‌مان گذاشته است از دست بدهیم.
خدایا! در ماه رمضان لب‌های تشنه‌مان و دهان‌های فروبسته به روی لقمه‌هایمان و چشم‌وگوش‌مان را از وسوسه‌ها بگریزان و ما را دریاب! «ما» را از شراب مهر خود جُرعه‌ای بنوشان. ما را از سفرۀ پرنعمت خویش روزی ببخش و چشم و گوش‌مان را به تماشا و شنیدن جلوه‌ها و نغمه‌های وصل خود خرسند بگردان.
