در این یادداشت به بررسی واژه های عاشورا و اربعین در فرهنگ حسینی می پردازیم.
اشتراک گذاری :
به گزارش خبرنگار حوزه استان های خبرگزاری تقریب، متن یادداشت به شرح زیر است:
عاشورا، کتاب جامع عشق است. عروة الوثقای نجات و سنگ نـشان هـدایت و رشـاد و فلاح، عاشورا، عزت اسلام است و فرهنگنامه همه آنانی که در جستجوی مفهوم صریح و مجسم واژه‌های سـخاوت و صدق و صفا و حریت و عزتند. عاشورا حجّت را بر انسان تمام کرد. اگر غیرت حـسین و حمیّت زینت و سخاوت عـباس و پاکـسازی صحابهء بزرگ حسین نبود،چنین نبود که تاریخ چیزی کم داشته باشد بلکه تاریخ حرفی برای رفتن نداشت. بی‌حسین تاریخ ابتر بود و هر حماسه،قصهء بی‌روحی که جز ملال خاطر و کـسالت روح حاصلی نداشت.
کربلا آبروی تاریخ است، حیثیت عشق و شرافت تمام، حسین، یکجا در زمینی که کوچکترین زمینی است که بزرگترین انقلاب را در دامن پرورده،در کوتاهترین زمان در غروبی سرخ همه سخنان را با زبان خون گـفت و بـر ضمیر زمان نوشت.امّا ما...ما که حسین را عاشیم و کربلا را الگو می‌شناسیم به مرور هماره کربلا نیازمندیم بیایید از صادق‌ترین زبان کربلا را دوباره بشنویم.از زبان فرزندش که گرچه در کربلا نبود امـا در زیـارت وارده،سیمای حسین عزیز را به بهترین شکل نموده است.
فرزندش مهدی آخرین ذخیرهء زمان و ناجی بزرگ انسان در توصیف فضایل حسین(ع)چنین می‌فرماید:کنت للّه طائعا و لجدک محمد تابعا و لقول ابیک سـامعا و الی وصـیّه اخیک مسارعا و لعماد الدین رافعا و للطغیان قامعا مقارعا و للاّمة ناصحا و فی غمرات الموت سابحا و للفساق مکافحا و بححج الله قائما و للاسلام و المسلمین راحما و للحق ناصرا و عند البلاء صابرا وللدین کالئال و عـن حـوزته مـرامیا.یا حسین تو خدایت را مـطیع بـودی و فـرمان جدت رسول خدا را تابع و بر سخن پدرت شنونده و در انجام وصیت برادر کوشا بودی.تو پایه دین را برافراشتی و طغیانگران را درهم کوبیدی، امت را نـاصح بـودی و در امـواج مرگ شناگر شدی و تبهکاران را درهم شکستی و حجت‌های الهـی بـرپا کردی و بر اسلام و مسلمین رحمت آوردی و حق را یاریگر شدی و در هنگامه بلا،صبور و شکیبا و از حوزهء دین اسلام دفاع و نگاهبانی کردی.
ایـن سـیرت حـسین است از زبان سلالهء پاکش امام زمان آنان که عطش و شـرار عشق شهید عطشان عاشورا دارند چنینند،با طغیان می‌ستیزند و با حق می‌آمیزند. جان را در دفاع از اسلام می‌سازند و در تلاطم و مـوج فـتنه و امـتحان،شکیبا و صبورند و اینک ما در ازدحام یزیدیان،هم پیمان با حسین هـمراه بـا قافلهء انقلاب،ملهم از روح شهیدان تا رسوایی«شام» استکبار پیش خواهیم رفت.
اربعین
آن روز که خونین‌ترین حـماسهء تـاریخ در سـرزمین طوفان طف رقم زده شد و خلوص و ایثار و عرفان در زیباترین تجلّی رخ نمود،ذهن حقیر و بـا در بـستهء حـق ستیزان این بود که همه چیز تمام شده و حاصل تلاش رسول الله،رنجهای امیر المؤمنین،حـلم حـسن و پاکـبازی صـحابه و انصار پاک پیامبر به زاویه نسیان فراموشی سپرده خواهد شد.
کوفه و دمشق پایگاه جشن و سـرور جـلادان و صحنه عربده مستانه خونخواران شد.500 هزار نوازنده،پایکوبان شادی‌کنان در مدخل ورودی شهر دمشق بـا لبـاسهای گـرانقیمت و زنان با تمامی زیور آلاتشان به تماشا ایستاده بودند.
همه را اندیشه این است کـه بـا فرونشستن غبار میدان کربلا قیام و جهاد و حماسه مرده است و با بلعیدن گودال،خـون حـسین(ع)را،هـمه سرها فروشکسته است. اما خروش رعدگونه زینت(ع)،تندر خشم سجاد(ع)و ترنم و نجوای حسین بر نـیزها هـمه چیز را منقلب کرد نطفهء قیام و اعتراض بسته شد. یکپارچه ضجّه و ناله و اشـک شـده بـود و باران کلام زینب جانها را می‌شست،نقابها برمی‌افکند و دشمن را در رسواترین خوارترین شکل ممکن در نظر گاه مـردم مـی‌نشاند.
ازآنـ‌روز تاکنون، شیعه این وراث بلافصل کربلا،این عاشق شیدای حسین(ع)دمی از تکاپو نـیاسود.آخـرین فریاد حنجر خونین حسین را لبیک گفت،رنج و شکنجه و تبعید زندان و شهادت دید تازیانه و توهین و تمسخر،خـفقان و تـنگنا اسارت،گرسنگی و تشنگی و آوارگی در کنار خود احساس کرد و با این همه نـستوه و اسـتوار،پرشکوه چون کوه،جاری چون دریا،یـکرنگ و رفـیع چـون آسمان در مقابل حوادث و مصائب پایمردی کرد.
