اهمیت وحدت در نهج البلاغه(45)|شرط اصلی اجرای عدالت، اتحاد و برادری است
حضرت امیر(ع) عدالت را یک تکلیف و وظیفه الهی، بلکه یک ناموس الهی میدانند و هرگز روا نمی‌شمارند که یک مسلمان تماشاچی تبعیض و بی‌عدالتی باشد.
اشتراک گذاری :
به گزارش حوزه اندیشه خبرگزاری تقریب، هر زمان مسلمانان در تاریخ متفق و متحد بوده اند داراى قدرت و عظمت و شوکت بوده اند و هر زمان که تفرقه و نفاق در ميان آنها افتاد شکست خورده اند.
جدا شدن از توده هاى جمعيّت مسلمين، و به تعبير ديگر انزواى اجتماعى، يکى از انحرافات فکرى و اعتقادى و عقيدتى است، افراد منزوى به زودى گرفتار تخيلات خود برتر بينى مى شوند و چنين مى پندارند که موجودى برترند و مردم بايد در برابر آنها تعظيم کنند و چون چنين عکس العملى از مردم نمى بينند آتش بدبينى و سوء ظن وکينه و عداوت در دل آنها روشن شود.
نگاه امام علی(ع) به موضوع وحدت، نگاهی راهبردی و اسـاسی اسـت که از عمق عشق و علاقه ایشان به پیـامبر(ص) و تـداوم حـیات دین و امتش برمی خیزد. ایشان تداوم خط اسـلام و مـسلمانی را به عنوان یک اصل اساسی و مهم، سرلوحه فعالیتهای خویش قرار داده بود و با تـمام وجـود و تا آخرین لحظه عمر خـویش بـه هر آنـچه ایـن مـهم را تحقق می بخشد، اهتمام ویژه داشت و حـتی لحـظه ای از این مهم غفلت نورزید.
لذا خبرگزاری تقریب تلاش دارد، فرمایشات امام علی(ع) در خصوص وحدت و اهمیت آن را منتشر کند.
حضرت علی(علیه السلام) عدالت را یک تکلیف و وظیفه الهی، بلکه یک ناموس الهی میدانند و هرگز روا نمی‌شمارند که یک مسلمان تماشاچی تبعیض و بی‌عدالتی باشد.
اسلام اجازه نمی‌دهد آنجا که اجتماع به دو طبقه ستمگر و ستمکش، یکی پرخور و ناراحت از پرخوری، و دیگری گرسنه و ناراحت از گرسنگی تقسیم میشود، مسلمان دست روی دست بگذارد و تماشاچی صحنه باشد. ایشان خود به همین دلیل، وظیفه سنگین خلافت را پذیرفتند؛ در این باره فرمودند:
سوگند به کسی که دانه را شکافت و جان را آفرید، اگر جمع مردم نبود و اگر پیمان خدا از دانشمندان نبود که در مقابل پرخوری ستمگر و گرسنگی ستمکش ساکت ننشینند، قطعاً افسار خلافت را بر گُردهایش میانداختم و مانند روز اول کنار مینشستم.
